Tafelkleed

Een van mijn vroegste jeugd- herinneringen: gruwelen van een bakje gevuld met griesmeelpudding. Van mijn ouders moest ik het als 4-jarige opeten, maar na drie dagen kregen ze eindelijk door dat ik het toetje echt niet lustte. (Wellicht was het toen al een signaal. Sinds veertien jaar heb ik een lactose-intolerantie.) Zo'n traumatische ervaring zou ik mijn kinderen niet aan doen. Proberen moet, maar iets tegen heug en meug opeten zeker niet. Lang geleden heb ik mijn herinnering vastgelegd op canvas. Ik vind het geen somber schilderij, integendeel. Mijn moeders tafelkleed is namelijk mijn favoriet. Inmiddels is het kleed, dat zomers buiten op de tafel ligt, verbleekt door de zon. Maar door het schilderij, vergeet ik de kleuren nooit meer.

One of my earliest youth memories: eating semolina pudding. Brr..disgusting! I was four and my parents told me to eat it up. After three days trying after dinner, they finally found out that I really disliked it. (Maybe it was a sign. Since fourteen years I have an intolerance for lactose and I don't eat dairy food.) Such traumatic experience, I wouldn't dare to put on my own children. They have to try, but if they don't like it it's not a big deal. A long time ago I painted my memory on canvas. The painting is not sad at all. It's because my mothers table cover. It's my favorite. In the summer, it's outside over the garden table. The sun has washed it over the years. Through the painting, I will never forget the colours.